1.11 Maximeque hoc in hominum
doctorum oratione mihi mirum videri solet, quod, qui
tranquillo mari gubernare se negent posse, quod
nec didicerint nec umquam scire curaverint, iidem ad
gubernacula se accessuros profiteantur excitatis maximis fluctibus. Isti enim palam dicere atque in eo
multum etiam gloriari solent, se de rationibus rerum
publicarum aut constituendarum aut tuendarum nihil
nec didicisse umquam nec docere, earumque rerum
scientiam non doctis hominibus ac sapientibus,
sed in illo genere exercitatis concedendam putant.
Quare qui convenit polliceri operam suam rei publicae tum denique, si necessitate cogantur? cum, quod -- --
est multo proclivius, nulla necessitate premente rem
publicam regere nesciant. Equidem, ut verum esset
sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere, sin autem temporibus cogeretur,
tum id munus denique non recusare, tamen arbitrarer hanc rerum civilium minime neglegendam scientiam sapienti, propterea quod omnia essent ei praeparanda, quibus nesciret an aliquando uti necesse esset.
ch. 7
1.12
Haec pluribus a me verbis dicta sunt ob eam
causam, quod his libris erat instituta et suscepta mihi
de re publica disputatio; quae ne frustra haberetur,
dubitationem ad rem publicam adeundi in primis debui tollere. Ac tamen si qui sunt, qui philosophorum auctoritate moveantur, dent operam parumper atque audiant eos, quorum summa est auctoritas
apud doctissimos homines et gloria; quos ego existimo,
etiamsi qui ipsi rem publicam non gesserint, tamen,
quoniam de re publica multa quaesierint et scripserint, functos esse aliquo rei publicae munere. Eos vero
septem, quos Graeci sapientis nominaverunt,
omnis paene video in media re publica esse versatos.
Neque enim est ulla res, in qua propius ad deorum
numen virtus accedat humana, quam civitatis aut
condere novas aut conservare iam conditas.
ch. 8
